Ευρωπαϊκή Προεδρία; Ό,τι πρέπει.!

Πριν μια δεκαετία κι ενώ η χώρα φορούσε τα γιορτινά της για να υποδεχθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες το εγχώριο πολιτικό προσωπικό βίωνε την αναβάθμισή του από μπροστάρηδες της ΄΄Ψωροκώσταινας΄΄ σε ΄΄Ευρωπαίους΄. Η αυτοπεποίθηση των πολιτών έπιανε ταβάνι εν μέσω υποσχέσεων για μια νέα Γη της Επαγγελίας, ο μέσος Έλληνας ένιωθε κομμάτι πιο μοντέρνος, ήταν σχεδόν φυσικό να βρισκόμαστε στο επίκεντρο.

Επιστρέφοντας στο σήμερα θα έλεγε κανείς πως αποτελεί παράδοξο στην συγκεκριμένη συγκυρία η πολιτική ηγεσία της Ελλάδα να βρίσκεται στο ΄΄τιμόνι΄΄ της Ευρώπης. Όσοι μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο θα κληθούν να αναλάβουν την ηγεσία υπερεθνικών θεσμών, με συμβολική σημασία έστω. Γιατί κανείς δεν τρέφει ψευδαισθήσεις πως μια χώρα του μεγέθους της  Ελλάδας ή της Πορτογαλίας θα μπορούσε να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στην πορεία που έχουν πάρει η Ε.Ε. κι η Ευρωζώνη. Ωστόσο η ανάληψη της προεδρίας από την ελληνική κυβέρνηση αποτελεί φυσιολογική εξέλιξη αν την συσχετίσουμε με την πορεία της ένωσης γενικότερα. Λαμπρή ευκαιρία λοιπόν για την ιθαγενή πολιτικοοικονομική elite ώστε να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις της στα υπόλοιπα κράτη-μέλη.

Ποιά θα προεδρεύει καλύτερα στην Ε.Ε. των τραπεζών αν όχι μια κυβέρνηση που έδωσε σεμινάρια αναδιανομής πλούτου απ’τους πολλούς στους λίγους, εκποιώντας δημόσια περιουσία <<έναντι πινακίου φακής>>, κρατώντας ζωντανούς με δώρα τους εθνικούς εργολάβους, χαρίζοντας αναδρομικά πρόστιμα εκατομμυρίων σε πετρελαϊκούς ομίλους, χρηματοδοτώντας αφειδώς τις χρεοκοπημένες τράπεζες, μετατρέποντας μια ολόκληρη χώρα σε ειδική οικονομική ζώνη προς τέρψη λόμπι όπως το Lisbon Council ή το Bisuness Europe που θεωρούν την Ελλάδα ως παράδειγμα <<γρήγορης μεταρρύθμισης>>;

Ποιός καταλληλότερος να ηγηθεί της Ε.Ε. της Λαμπεντούζα, δηλαδή ενός μηχανισμού που από τα τέλη της δεκαετίας του ΄80 οδήγησε σε πνιγμό περίπου 20.000 μετανάστες, από μια χώρα που δημιουργεί φυλακές όπου ζουν παράτυπα χιλιάδες άνθρωποι κάτω από άθλιες συνθήκες όταν δεν εργάζονται υπό καθεστώς δουλείας, στην οποία τα περιστατικά κακομεταχείρισης από αστυνομικούς κι οι ξυλοδαρμοί αλλοδαπών από φασιστικά τάγματα εφόδου αποτελούν συχνό φαινόμενο, ενώ μέλος του υπουργικού συμβουλίου (Α.Γεωργιάδης) κι ο αρχηγός της αστυνομίας ζητούν να τους κάνουμε τον <<βίο αβίωτο>>;

Ποιός θα προλειάνει το έδαφος για την δυναμική επανεμφάνιση-σε ευρωπαϊκό επίπεδο- μιας ΄΄κοστουμαρισμένης΄΄ Ακροδεξιάς, παρά ένας πρωθυπουργός που επανέφερε την πολιτική αντιπαράθεση του τόπου στην δεκαετία του ’50,τοποθετώντας σε καίρια διοικητικά και κομματικά πόστα πρώην και νυν χουντοβασιλικούς οι οποίοι κατά διαστήματα τον προτρέπουν σε συνεργασία με τους ναζιστές της Χ.Α.;

Δεν έχουμε επομένως τίποτα να ζηλέψουμε από τους ΄΄εταίρους΄΄ μας σε ό,τι αφορά την λειτουργία του κράτους ή του παρακράτους. Τουναντίον έχουμε να προσφέρουμε απλόχερα την πείρα μας στην νέα μεταδημοκρατική πολιτική τάξη που οικοδομείται γύρω από το ενιαίο νόμισμα. Ούτε είμαστε πρωτάρηδες σε Μεγαλοιδεατισμούς, εξωτερικής ή εσωτερικής προέλευσης. Εξάλλου, στα χειροτερά μας, εξακολουθούμε να είμαστε οι καλύτεροι.

 

 

 

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι απόφοιτος του τμήματος Π.Δ.Ε. του Τ.Ε.Ι. Πειραιά.