Τα γεγονότα του
Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 και η εθνική τραγωδία της Κύπρου,
σηματοδότησαν το τέλος της Χούντας των Συνταγματαρχών και οδήγησαν στη
παλινόρθωση της Δημοκρατίας. Το Πολυτεχνείο συνδέθηκε με τον ιστορικό κύκλο της
Μεταπολίτευσης στη χώρα μας και αποτέλεσε, ως ένα βαθμό, την αφετηρία της
μεταπολιτευτικής πραγματικότητας. Σαράντα χρόνια μετά το Νοέμβριο του 1973, η
Μεταπολίτευση αποτελεί ήδη παρελθόν και ο ελληνικός λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με μία
νέα εθνική τραγωδία. Συνεπώς, το ζητούμενο παραμένει ένα. Πώς θα μπορέσουμε
όλοι μαζί, σαν κοινωνία, να ξεπεράσουμε όλη αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα που
έχει διαμορφωθεί.
Η “γενιά του Πολυτεχνείου”,
ίσως η γενιά των γονιών μας για πολλούς από μας, υπέπεσε σε πολύ σοβαρά σφάλματα.
Οχυρώθηκε πίσω από κόμματα, αναζήτησε τον αυτοπροσδιορισμό της μέσα από
κομματικές ταυτότητες, ταυτίστηκε με πρόσωπα και υποστήριξε με παρωπιδικό τρόπο
παρατάξεις. Δυστυχώς όμως, το μεγαλύτερο σφάλμα της, το οποίο συνεχίζεται ως
ένα βαθμό ακόμη και τώρα, είναι ότι διεκδίκησε το μονοπώλιο της
επαναστατικότητας και της “αλλαγής”, αποτρέποντας και αποθαρρύνοντας κάθε νέο
άνθρωπο να εκφράσει την άποψη του και να εισάγει κάτι καινούργιο στη πολιτική
ζωή της χώρας.
Σε μία νέα προσπάθεια για
την ανασυγκρότηση της Ελλάδας, η “γενιά της Μεταπολίτευσης” ή η γενιά των
γονιών μας, δεν μπορεί να εξαιρεθεί ή να απέχει. Κανένα μέλος αυτής της γενιάς
δεν αισθάνεται ικανοποίηση και υπερηφάνεια αυτή τη περίοδο για τη κατάσταση που
επικρατεί στη χώρα. Στις προκλήσεις όμως που έρχονται στο άμεσο μέλλον, αυτή η
γενιά οφείλει να κάνει ένα βήμα προς τα πίσω. Το βήμα προς τα μπροστά πρέπει να
το κάνει η νέα γενιά και οι νέοι άνθρωποι, είτε αυτοί βρίσκονται στην Ελλάδα,
είτε ανά τον κόσμο. Ως εκ τούτου, εάν δεν θέλουμε σε σαράντα χρόνια από τώρα να
αναλωνόμαστε στις ίδιες συζητήσεις, για τα ίδια αδιέξοδα, οφείλουμε ως γενιά να
θέσουμε τις βάσεις για μια πιο ρεαλιστική και ορθολογική προσέγγιση της
πολιτικής.
Οι ιδεολογίες γνώρισαν
την έκπτωση στα χρόνια του Μνημονίου, γιατί πολύ απλά ήρθε στην επιφάνεια ο
τρόπος με τον οποίον λειτουργούσαν στη χώρα μερικές ομάδες ανθρώπων. Τα κόμματα
δεν απέκτησαν ποτέ εθνικό χαρακτήρα, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε εθνική
πολιτική. Αποτελούσαν απλά μέλη ενός αθηναϊκού κέντρου εξουσίας, με ένα φτωχό
πολιτικό παιχνίδι και μια συμφεροντολογική λογική. Μια νέα στρατηγική λοιπόν,
που οφείλει να χαράξει η νεολαία, δεν μπορεί να ταυτισθεί με κάποιο κόμμα. Οι
ιδεολογίες αποτέλεσαν το περίβλημα της ρουσφετολογίας και της συμφεροντολογίας
. Συνεπώς, στο νέο ιστορικό κύκλο για την Ελλάδα, τα μεταπολιτευτικά κόμματα
αναγκαστικά πρέπει να οδηγηθούν στο περιθώριο, για να επιστρέψουμε στη
πραγματική πολιτική.
Στις μέρες μας, οι νέοι
άνθρωποι μοιάζουμε χαμένοι στη μετάφραση, αναζητούμε απαντήσεις, νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε ένα δυσάρεστο παρόν,
οραματιζόμενοι ένα μέλλον δυσοίωνο. Αν πραγματικά θέλουμε να βγούμε μπροστά, αν
πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε τη κατάσταση, αν πραγματικά θέλουμε να
στείλουμε στο περιθώριο πρόσωπα και ομάδες που οφείλονται για την εθνική
τραγωδία της εποχής μας, το πρώτο βήμα είναι να αγαπήσουμε ξανά τον τόπο μας.
Να αγαπήσουμε την Ελλάδα, μέσα από το χωριό μας ή τη πόλη μας. Να αγαπήσουμε
ξανά τη πολιτιστική μας κληρονομιά και τη ταυτότητα μας. Δεν πρέπει να
επιτρέψουμε σε κανέναν να μας αποθαρρύνει σε αυτή τη προσπάθεια. Έχουμε τις
γνώσεις, έχουμε τις δυνατότητες και έχουμε και την όρεξη. Η σωτηρία της χώρας
και η ανασυγκρότηση μετά την εθνική τραγωδία της κρίσης, προκαλεί κάθε έναν από
μας. Η ανάγκη λοιπόν, για μία νέα πολιτική παιδεία, αποτελεί τη μεγαλύτερη
πρόκληση της γενιάς μας. Χρειάζεται θάρρος, πείσμα, όραμα και αισιοδοξία.
Σηκώνουμε το βλέμμα μας από το έδαφος, βοηθώντας ο ένας τον άλλον, και
προχωράμε μπροστά. Με μνήμη και όρεξη για ζωή.
Το “εδώ Πολυτεχνείο” του
1973, έχει γίνει πλέον “εδώ Ελλάδα” του 2013. Ξεκινάμε από την αρχή λοιπόν, σε
μία νέα αφετηρία.
Ο Νίκος Νικήτογλου
είναι απόφοιτος του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου
Πανεπιστημίου Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών
Η γενιά του Πολυτεχνείου ΄των εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών δεν έχει σχέση με τις λίγες δεκάδες εξαργυρώσαντες πραγματικές ή φανταστικές δάφνες της νιότης για καρέκλες ,χρήμα ή οτιδήποτε άλλο.Έχει ευθύνη πράγματι ότι αδράνησε και δεν κατοχύρωσε τα αποχτημένα με αγώνες δικαιώματα και πρέπει οπωσδήποτε να βοηθήσει την νεότερη γενιά του Υ που ενώ έχει όλα τα εξωτερικά εφόδια υστερεί σε ιστορικές και πολιτικές γνώσεις, να ηγηθεί της ώριμης,αναπόφευκτης και αποφαστικής αλλαγής για την οκοδόμηση δίκαιης και πολιτισμένης ελληνικής κοινωνίας ΣΤΗΝ ΠΑΜΠΛΟΥΤΗ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Δανιηλίδη θα ήθελα να σας ευχαριστήσω καταρχήν για το σχόλιο σας. Θα ήθελα επίσης να σας ευχαριστήσω για ορισμένα σημεία τα οποία τονίζονται στη τοποθέτηση σας και θα προσπαθήσω να εστιάσω και εγώ με τη σειρά μου τη δική μου ανάλυση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως υπήρξαν χιλιάδες νέοι και νέες που συνδέθηκαν με τον αντιδικτατορικό αγώνα και ποτέ δεν μάθαμε είτε τα ονόματα τους είτε και την μετέπειτα εξέλιξη τους. Για μένα προσωπικά αποτελούν τους ανώνυμους ήρωες εκείνης της περιόδου. Όμως η ευθύνη της συγκεκριμένης γενιάς εστιάζεται περισσότερο στη συνολική παρουσία του κομματικού φαινομένου, κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Δεν θεωρώ ότι η ιδεολογία αποτέλεσε κινητήριο άξονα των πολιτικών κομμάτων. Περισσότερο ως ομαδοποιήσεις ανθρώπων έμοιαζαν, με κοινά χαρακτηριστικά και επιδιώξεις.
Τέλος όσον αφορά τη νέα γενιά, σας πληροφορώ ότι παρά το τελείως αναχρονιστικό σύστημα Παιδείας στην Ελλάδα, αρκετοί είναι οι νέοι άνθρωποι με ιστορικές και πολιτικές γνώσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως έχουμε ως γενιά το δικαίωμα στη προσπάθεια, είτε το δικαίωμα στην αποτυχία. Οι μεγαλύτεροι και πιο έμπειροι άνθρωποι οφείλουν να είναι αρωγοί σε αυτή τη προσπάθεια.
Σας ευχαριστώ και πάλι,
Νίκος Νικήτογλου