Άρθρο της Karita Parkkonen με τίτλο: ''Aπό το Ελσίνκι στην Αθήνα''

Ήταν ένα πολύ ζεστό απόγευμα στα τέλη Αυγούστου, όταν έφτασα στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ήμουν λίγο ανήσυχη γιατί ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα μόνη μου και επιπλέον γιατί είχα ακούσει πολλές ιστορίες για την Αθήνα. Για το πώς δηλαδή οι οδηγοί ταξί θα προσπαθούσαν να με κοροϊδέψουν, για το ότι θα με έκλεβαν στο μετρό καθώς και για το γεγονός πως η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας είναι τόσο άσχημη που θα ήταν θαύμα αν έφτανα ασφαλής στο ξενοδοχείο μου (το οποίο βρισκόταν στη Βικτώρια).Τα πράγματα βέβαια δεν έγιναν ακριβώς έτσι προς μεγάλη ανακούφισή μου…

Γιατί ήρθα στην Ελλάδα

Κατάγομαι από τη Φινλανδία και συγκεκριμένα από το Ελσίνκι και είμαι τελειόφοιτη του τμήματος Κοινωνικής Εργασίας. Ήρθα στην Ελλάδα για να κάνω την πρακτική μου άσκηση στη μη κυβερνητική οργάνωση «Νόστος». Από επαγγελματική άποψη ο κύριος λόγος που επέλεξα την Ελλάδα ήταν γιατί το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας εδώ είναι πολύ διαφορετικό από το σύστημα της Φινλανδίας και το ενδιαφέρον μου ήταν επίσης να δουλέψω με αιτούντες άσυλο, πρόσφυγες και μετανάστες. Έτσι, η παραμονή μου εδώ είναι μια μεγάλη ευκαιρία για μένα να αναπτύξω τις γνώσεις μου σε αυτόν τον τομέα.

Η μέχρι τώρα εμπειρία μου και η επαφή μου με την ελληνική πραγματικότητα σε σχέση με το μεταναστευτικό φαινόμενο μου έδωσαν τη δυνατότητα να προβληματιστώ και να κάνω κάποιες παρατηρήσεις, συγκρίνοντας σε κάποια βασικά σημεία την κατάσταση που επικρατεί στις δύο χώρες.

Κάποια σημεία προβληματισμού

Μία πρώτη παρατήρηση είναι πως ο αριθμός των μεταναστών στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερος συγκριτικά με τη Φινλανδία και αυτό το διαπίστωσα πολύ γρήγορα περπατώντας στο κέντρο της πόλης. Το 2009 στη Φινλανδία έκαναν αίτηση για άσυλο περίπου 5000 άτομα ενώ στην Ελλάδα ο αριθμός αυτός έφτασε τις 15900 (Eurostat new release 2010). Αυτή η κατάσταση συνδέεται επίσης με την εφαρμογή του κανονισμού του Δουβλίνου που εν ολίγοις καθορίζει πως η πρώτη χώρα στην οποία εισέρχεται το άτομο και στην οποία υποβάλει αίτημα ασύλου, είναι υπεύθυνη για την εξέταση του αιτήματος του. Αυτό συνεπάγεται μια επιβάρυνση αφενός για την Ελλάδα λόγω της γεωγραφικής της θέσης και αφετέρου είναι προβληματικό και για τους αιτούντες άσυλο που θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα λόγω της καθυστέρησης της εξέτασης των αιτημάτων τους. Παράλληλα το πρόβλημα γίνεται πιο σοβαρό αν σκεφτούμε πως οι δυνατότητες για εύρεση εργασίας ειδικά τώρα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης είναι κατά πολύ λιγότερες. Κατά τη γνώμη μου η κατάσταση θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί καλύτερα αν υπήρχαν αλλαγές στον κανονισμό ώστε η υπευθυνότητα της εξέτασης των αιτήσεων να μοιραστεί ισορροπημένα ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες λαμβάνοντας υπ’όψιν τους πόρους και τα μέσα που διαθέτουν. Αυτό επίσης πιθανώς να εξασφάλιζε καλύτερες συνθήκες για τους αιτούντες άσυλο. Επομένως θεωρώ πως οι αλλαγές θα πρέπει να γίνουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Ένα άλλο σημείο είναι πως λόγω της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, οι μεταναστευτικές πολιτικές στη Φινλανδία και την Ελλάδα είναι παρόμοιες. Σε σχέση όμως με την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών ο ρόλος των μη κυβερνητικών οργανώσεων διαφέρει. Από τη μια μεριά η παρέμβασή τους είναι βέβαια πολύ σημαντική και στις δύο χώρες, στη Φινλανδία όμως ο ρόλος τους είναι περισσότερο συμπληρωματικός ως προς τις υπηρεσίες που παρέχει το κράτος. Αντίθετα στην Ελλάδα χωρίς τη συμβολή των μη κυβερνητικών οργανώσεων πολλές ουσιαστικές υπηρεσίες δεν θα υπήρχαν και αυτό είναι ουσιώδης διαφορά. Γι’αυτό το λόγο με προβληματίζει το γεγονός πως πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις εξαρτώνται από επισφαλή χρηματοδότηση.

Ψύχραιμη κρίση

Συμπερασματικά η εμπειρία μου από την Ελλάδα είναι πολύτιμη γιατί μου δίνει την ευκαιρία να αποκτήσω σφαιρική γνώση του μεταναστευτικού ζητήματος και να κρίνω περισσότερο αντικειμενικά τις πολιτικές που εφαρμόζει και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζει κάθε χώρα. Τέλος, σε σχέση με τα «σενάρια τρόμου» που κυκλοφορούν, θα ήθελα να σημειώσω πως είναι κρίμα οι άνθρωποι που έρχονται στην Αθήνα να βλέπουν μόνο την επιφάνεια της κατάστασης και τα προβλήματα που υπάρχουν. Εγώ βέβαια μένω σε μια ήσυχη περιοχή εκτός του κέντρου αλλά δεν έχω φοβηθεί ποτέ, ακόμη και αργά το βράδυ. Οι Έλληνες είναι ο πιο φιλικός και φιλόξενος λαός που έχω γνωρίσει και αυτή η χώρα με τους ανθρώπους της έχουν πολλά να προσφέρουν αν κάποιος κοιτάξει λίγο πιο κοντά.

Πηγή: http://www.swm.gr