Ερωτήσεις άνευ απαντήσεων

 Ήμουν ευτυχισμένος στο μέρος που έμενα, μέχρι που με ‘’ανάγκασαν’’ να πάω κάπου αλλού για να βρω ευκαιρίες καριέριας και να συντηρήσω την δικία μου οικογένεια. Έτσι το μέρος που έμενα συνεχώς χάνει ανθρώπους που θα μπορούσαν να το κάνουν να ‘γελάσει’ να αναπτυχθεί και να καρποφορήσει. Ένα πράγμα έμαθα καθώς ταξίδευα, οι ερωτήσεις εχουν μεγαλύτερη δύναμη και ωθούν σε εντονότερο προβληματισμό από οτι οι απαντήσεις που πολλές φορές ειναι δειλές, μπουρδουκλωμένες και συγκαλυμένες. ‘Οτι δεν εκφράζεται έχει μεγαλύτερη δύναμη οπότε σκοπός μου είναι να θέσω μόνο ερωτήματα προς προβληματισμό, γνώση και συμμόρφωση.

Απο μικροί μαθαινουμε να αποποιούμαστε ευθύνες και όλοι θυμόμαστε να λέμε στους γονείς μας «Δεν φταιω εγω....» και εκείνοι να μας ρωτούν « Ποιος φταιει τότε;»...
‘Αραγε τι έχει μεγαλύτερη σημασία; να βρούμε τον ένοχο; να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα; και τα δύο μήπως;.... Και αν ο ένοχος δεν φαίνεται τόσο καθαρά θα χαθούμε σε ατέρμονες έρεύνες για την εύρεση του, κυνηγώντας μάγισσες σαν αλλοι ιεροεξεταστές, κυνηγώντας σκιές στο σκοταδι η  μήπως τα δικά μας alter ego;..... Και τι γίνεται αν δεν υπάρχει πραγματική πρόθεση να βρεθεί ο ένοχος;....

Καθώς τα ερωτήματα που θέτω για προβληματισμό συνεχίζονται στη σφαίρα αναπάντητων υπαρξιοπολιτικοοικονομικοοροσκοπικων ερωτημάτων, που συνήθως οδηγούν σε εξαρτηση απο ζάχαρη κρυμμένη σε πραλίνα σοκολάτας η παγωτό και καταναλώνεται με την βοήθεια κουταλιού της σούπας, πρεπει να προσπαθήσουμε να μπούμε και εμείς στο παιχνίδι της αναζήτησης του ενόχου...

Ξεκινάμε λοιπόν. Μήπως φταίει η Ε.Ε.; μήπως με τα πακέτα στήριξης και την οικονομική ενίσχυση προς την Ελλάδα πήρε τον Έλληνα από τον πρωτογενή τομέα  που παρήγαγε για τον εαυτό του και την οικογένεια και όταν εξασφαλιζόταν η αυτάρκεια του ανοιγόταν στην αγορά και τον μετέτρεψε σε ένα τέρας τριτογενή τομέα παροχής υπηρεσιών; Μήπως σε αυτό συνέβαλε η κακή επένδυση αυτών των βοηθημάτων; Μήπως οδήγησαν τον Έλληνα στον αλόγιστο δανεισμό και στην εξάρτηση του από την πεποίθηση ότι μια ζωή θα ξεγλιστρά από καταστροφές με τις πλάτες άλλων; Μήπως δεν ήμασταν ‘ψυχολογικά’ και οικονομικά ποτέ έτοιμοι για την ένωση; Μήπως είμαστε ένα ανατολικό παρά δυτικό κράτος; Μήπως είμαστε ένα δυτικό κράτος με ανατολική νοοτροπία; Μήπως οι εκάστοτε πράσινοι και βένετοι που διχάζουν και φανατίζουν ακόμα, εξυπηρετούν δικά τους προσωπικά οφέλη; Μήπως φταίνε τα τσικό των εκάστοτε πράσινων και βένετων που κρυμμένα μέσα σε άσυλα ιδεών εξυπηρετούν συμφέροντα λίγων και παράγουν ζωντανούς αλλά εγκεφαλικά νεκρούς συνεχιστές μιας άρρωστης νοοτροπίας και ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος; Μήπως παράγουν γαλουχημένους με χρωμολαγνικές παρωπίδες απέναντι σε παντελώς ελεύθερους πολιορκημένους, απέναντι σε νέες ιδέες για άμεση δημοκρατία με σκοπό μόνο το συμφέρον της κοινωνίας; Μήπως φταίει ο κιτρινισμός των πάντων σε ένα κλίμα σύγχρονου ελληνικού ωχαδερφισμού; Μήπως φταίνε όσοι εκμεταλλεύονται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για παραπληροφορούν, να κονιορτοποιούν απόψεις και συνειδήσεις στο βωμό συμφερόντων, δύναμης και εξουσίας;

Μήπως στην Ελλάδα έγινε οτι στην Κούβα και τόσες αλλες χωρες οπου ένας δικτάτορας αντικαταστάθηκε από έναν άλλον κάτω απο την μάσκα ενός δημοκρατικού αγώνα; Μηπως στην Ελλάδα έγινε πιο συγκαλυμένα; Μήπως η γενιά του Πολυτεχνείου εδραιώθηκε σε μια ‘δημοκρατική’ ολιγαρχία, οικογενειολαγνία και αλισβερίσι μεταξύ κοινών γνωστών και φίλών, με πρωταγωνιστες τα ιδια πρόσωπα σε εναλλαγες ρόλων του ‘καλού’ του ‘κακού’ και του άσχετου; Μήπως το παιχνιδι ειναι φιλικό; Μήπως στημένο απο τις ίδιες τις ομάδες για τις ίδιες τις ομάδες;

Μήπως το ΔΝΤ βιάζεται; Μήπως δεν καταλαβαίνουν ότι η ανάπτυξη είναι η λύση αλλά θέλει πολλά χρόνια να επιτευχθεί; Μήπως φταίμε εμείς που δεν καταλάβαμε ποιος έχει το μαχαίρι και το καρπούζι και το τι παιχνίδι στήνεται πίσω από τις πλάτες μας από μπλε, πράσινα,  κόκκινα, ροζ, γαλάζια και μποντοκοραλοκιτρινοπορτοκαλί ανδρείκελα που θα έπρεπε να υπηρετούν τον λαό; Μήπως φταίμε εμείς που συμμετείχαμε σε αυτό το τσίρκο αντί να αλλάξουμε την παράσταση δίνοντας βήμα σε νέους ανθρώπους που δεν έχουν ταμπέλες και κομματοdogiστικες παρωπίδες, αλλά έχουν τις ικανότητες να αλλάξουν τον κόσμο; Μήπως φταίμε και εμείς που ανεχόμαστε να πληρώνονται άνθρωποι τον μισθό που γιατροί και  δάσκαλοι παίρνουν σε ένα χρόνο ( με την υπόθεση οτι τιμούν το λειτούργημά τους ) σε ενα μήνα, με λουλουδια να ραίνουν τα πόδια τους σε ένα περιβάλλον με αναθυμιάσεις αλκοόλ και σκιές απο καπνό τσιγάρων ή με μπάλες διαφόρων μεγεθών να κυλούν στα επιδέξια χέρια τους;

Μήπως φταίμε εμείς επειδή και εμείς κοιτάζουμε να κουρνιάσουμε στα δικά μας συμφέροντα να εξυπηρετήσουμε τα δικά μας ιδιοτελή συμφέροντα υπηρετώντας εμείς αυτούς που θα έπρεπε να μας υπηρετούν; Μήπως φταίμε εμείς που κοιτάμε να βάλουμε και το δικό μας δαχτυλο στο βαζο με το μέλι και μετα να κάνουμε τους σύγχρονους Φαρισαίους; Μήπως φταίμε και εμείς που μας φταίει ο κληρικός της γειτονιάς μας, ο συμμαθητής μας ο αστυνομικός ή ο φιλος μας ο alternative;

Το αν έχουν δύναμη οι ερωτήσεις, ορφανές από υποκειμενικές απαντήσεις, θα το κρίνει ο καθένας.

Ο Γιώργος Ξυδόπουλος είναι υποψήφιος Διδάκτωρ στον τομέα Information Systems and Computing στο Brunel University of London